Bir başka doğum hikayesi Elif Özden

Ah Elif Özden diyorum fotoğraflarına bile bakamadığım ve şimdi tekrar içimden Elif Özden derken ne güzel bir isminin olduğunu düşündüğüm Elif Özden:) sen benim en ağlak en çok beklediğim bir aralar hiç çekemeyeceğimi düşündüğüm bebişimsin. Salı olmaz, perşembe doktor yok, öyle böyle derken benim en dolu olduğum ay ve hafta da öyle böyle çekemiyorum, doğum fotoğrafçısı arkadaşım Ayça Oğuş çeker derken yine gönlümün istediği gibi benim çekebildiğim doğduğunda gözyaşlarımın fışkırıp vizörden bakamaz hale geldiğim hem ağlayıp hem çektiğim ve o ilk nefes hep çok uzun sürer ama “bu sefer yıllar mı aldı ne” dediğim doğumumsun… Şimdi bile yazarken ağlıyorum…Bir de annenle kavuşma anın var ki ben heralde yüz yılda geçse o fotoğrafa bakıp bakıp ağlayacağım. Kendi doğumunda ağlamamış bir anne olarak nedir bu durumum bende anlam veremiyorum ama dedim ya sen benim en ağlak doğumumsun… Yeğenim Ali de bile bu kadar ağlamadım ben…

Seni çok bekledik Elif kuzu ama sonunda sağlıklı mutlu aramıza katıldın ya gerisi boş siz doğduktan sonra herşey boş… öyle büyük bir boşluğu dolduruyorsunuz ki sizsiz biz ne yaparmışız bilmiyorum. Slaytshow ların sonunda kullandığım ve deli gibi taptığım bir amerikan deyimi vardır.

“a baby fills a very special place in your heart  you never knew was empty” budur senin hikayen benim gönlümde…